«Det begynner å ligne et liv det her –
Det begynner å ligne en bønn»
Av Øystein Moi
I det stille, tagale, morgonljoset – når sola varsamt kravlar seg øve horisonten, det er
då eg finn att meg sjølve i ein tilstand av undring.
Varme frå leirbålet. Ferskbrygga kaffe på termosflaska – og ein smelta
mjølkesjokolade i baklomma på vadmelsbuksa.
Ein tilårskomen ramn varslar gode vener i grannelaget, høgt og tydeleg, at eg –
sjølvaste grunneigaren, er observert.
Ei frodig osp, midt i puberteten, strekkjer seg mot himmelkvelven og helser ein ny
dag velkomen. På sin måte.
Stuttreist kjøt på glørne ber bod om at min eigen morgonmat ikkje er langt unna.
Slike stunder, i einsemd – med kvilepuls, må ein take vel vare på. I hugen. I
minneboka.
Nede i bygda tek folk til å vakne til liv. Det ryk frå skorsteinen. Ein gamal Masssey
Ferguson hoster fælt, og gjer seg klar for ei ny og strevsam økt på åker og eng.
Høyrast mest ut som dette kan verte den aller siste økta. For traktoren.
Knut er på veg til postkassa, kan eg sjå. Fevennen med siste nyhende. Det meste frå
Kvadraturen – men elles ei oppdatering på alt av krig, valdtekt, kongestoff og anna
elende frå den store verda.
Heilsides annonser om fergetur til Hirtshals til halv pris – og tilbod på joggesko,
leverpostei og stutekjøt på Aalborg Storsenter.
Bilruta he stø kurs nedetter dalen. Studentar og arbeidsfolk på veg til nye oppdrag i
regionhovudstaden. Dei fleste søv.
Sjølv på Moisund he morgonstunda sitt eige rituale. Setesdal Bilruter stoggar her.
Kvar dag. Kvar morgon.
Det er her oppe i lia, i Vorehei – med utsikt øve heimbygda, eg stundom legg turen
når eg treng å lufte tankane mine.
I einsemd. I det stille. Eg likar det slik. Eg he få kjende talent å skryte av – men sjølv
meiner eg at eg he eit stort og velutvikla talent når det gjeld å vere pensjonist.
Rolege dagar. Fast løn. Avlogga.
Eg trivast slik.
Sjølve livet. Steg for steg på livsvegen. Ei reise kor eg langt på veg sjølve kan, og
bør, justere både fart og reisemåte. Eg vel mitt eige reisefye. Eg vel sjølve kor reisa til
sist skal ende. Siste stoppestaden.
Ei reise med både gleder og utfordringer. Tunge tak, motbakkar – og stundom ekte
livsglede.
Det er i desse stille stundene eg verkeleg kan tenkje på kva det eigentleg betyr å
leve.
Kva er livet – kva når livet ei gong tek slutt.
Det er i desse stille augneblikka at eg på ein måte kan finne klårheit og styrke til å
møte livets utfordringer. Store og små.
Tvil og tru gjeng hand i hand. Vår Herre he ikkje fri på slike dagar. Stundom kjem han
nærare. Puster meg i nakken. Han seier lite. Det meste er sagt.
Tvil fær meg til å stille mange vanskelege spørsmål, til å søke etter svar og til å
vokse. Eit snev av tru gjev meg samstundes styrke, håp og ei kjensle av meining. Ei
meining til å halde fram på denne kronglute livsvegen. Steg for steg.
Ikkje alleine. Gode vener, barn og barnebarn – og ein solid porsjon livsrøynsle, er
sjølve fundamentet i livet mitt. Dei gode stundene. Det gode livet.
Varme frå sola. Varme frå bålet. Ein ny dag ligg framføre meg.
Ein ny dag med ufatteleg mange moglegheiter. Livsglede på blå resept – like utanfor
stovedøra.
Sjølv når tvil og vanskelege tankar kjem krypande er det lettare å finne svar – og ei
meining, når du sit slik, einsam på ei tuve ute i naturen. I Vorehei – eller ein heilt
annan stad på kloden. I Afrika – kan hende.
Du finn naturens ufattelege mange under i kvar einaste kvadratmeter rundt deg.
Natt og dag. Sol og måne. Planter og dyr. Årstidene, eg og du – det heile satt saman
i eit imponerande system. Eit system, eit maskineri, som ingen skriftlærde, ingen
datamaskin på denne guds skapte jord, på noko vis kan forklåre oss opphavet til.
Tvil og tru. Hand i hand. Det store, og avgjerande spørsmålet vert difor kven som ei
gong i tida he skrudd i hop dette så kompliserte og omfattande maskineriet – og
sidan fekk det til å fungere. Kvar dag. Natt og dag. I all evighet – og vel så det.
Det daglege vedlikehaldet og ettersynet, sjølve livet, er likevel vårt eige ansvar – eg
og du. På kvar vår måte.
Kvar dag er samstundes ein ny moglegheit til å lære, til å elske og til å leve fullt ut.
Sjølv når tvilen kjem snikande, minner naturen, Skaparverket, meg om at det alltid er
ljos etter mørket.
Eller for å seie det på ein annan måte – utan mørke så hadde det heller ikkje vore
naudsynt med ljos.
Diktaren Hans Børli seier det slik:
Av og til er jeg nødt om
å ta livet mitt med på
en aldri så liten luftetur
